Ղարաբաղաադրբեջանական շփման գծում ապրիլի լույս 2-ի գիշերվանից ծավալված պատերազմական գործողությունների հետևանքով մենք կորցրեցինք հրաշալի զինվորների, պայմանագրային զինծառայողների. նրանցից շատերն անօրինակ սխրանքով պահեցին ու պաշտպանեցին Արցախի սահմանները և զոհելով իրենց կյանքը՝ դարձան հավերժի ճամփորդ, շատերն էլ վիրավորվեցին, հաշմանդամ դարձան, սակայն հոգով մնացին անվեհեր ու անպարտելի, չընկճվեցին, այլ ավելի ամրացան, ավելի համառ ու անզիջում դարձան իրենց վրեժխնդիր որոշումներում:
Այդ լուսավոր հայորդիների մի մասն այսօր բուժում է ստանում ՀՀ ՊՆ-ի կենտրոնական զինվորական կլինիկական հիվանդանոցում և օր առաջ երազում է ապաքինվել ու վերադառնալ դիրքեր: Նրանց հետ զրուցելիս հասկանում ես, որ Սասունցի Դավթի, Հայկի զարմից սերած այս երիտասարդները մի կաթիլ անգամ վախ չունեն նենգ թշնամուց, որ դյուցազուններ կան նաև մեր օրերում:
Միքայել Սահակյան – 19-ը տարեկան եմ, զորակոչվել եմ 2015-ի հուլիսի 1-ին, Ախուրյանի զինկոմիսարիատից, վիրավորվել եմ Ջաբրաիլում (Ջրական): Այդպիսի խոշորամասշտաբ հարձակում դեռ չէր եղել, բայց միշտ էլ հրադադարի խախտում եղել էր: Այդ օրը մենք տագնապի հրամանով ենք դիրքեր բարձրացել: Նույն օրը միայն ես եմ վիրավորվել, սակայն չեմ կորցրել գիտակցությունս. ո՛չ վախ կար, ո՛չ ընկճվածություն, այդ պահին միայն մտածում էի, որ դիրքերը չտանք թշնամուն : Ապաքինվելուց հետո էլի գնալու եմ, ես դեռ անելիք ունեմ:
Շանթ Ղազարյան – 2014-ին եմ զորակոչվել: 2 ամիս անց պետք է զորացրվեի, սակայն թշնամին հարձակվեց, և մենք բոլորս դիմագրավեցինք թուրքին: Ես ծնկից ներքև ոտքի կտրվածք եմ ստացել, բայց ընկճված չեմ, հաղթահարել եմ ցավը: Ուրիշ ցավ կա հոգուս մեջ: Ես հավատում եմ, որ հաղթանակն անպայման մերն է լինելու: Իմ և ընկերներիս մարտական ոգին բարձր է: Մենք հանձնվող չենք:
Արգիշտի Շաքրիկյան – Երկու ամիս էր մնում, որ զորացրվեի, սակայն թշնամին հարձակվեց մեր դիրքերի վրա. ես բեկորային վիրավորում ստացա: Թշնամիները տարիքով ավելի մեծ էին, կարծում եմ, որ դրանք վարձկաններ, հատուկ ջոկատայիններ էին: Այդ ժամանակ վախի զգացումն ակամայից լքել էր բոլորիս. մենք պատրաստ էինք մինչև վերջ պայքարել, բայց երբեք չհանձնել մեր դիրքերը և այդպես էլ արեցինք: Վրեժի զգացողությունը մեջս եռում է. մենք պետք է կռվելով, հաղթելով ու ապրելով լուծենք մեր վրեժը:
Հրայր Բաղդասարյան – Զորակոչվել եմ Մարտունու Լիճք գյուղից, զորացրվելուս մնացել էր 2 ամիս: Ստացել եմ բեկորային վնասվածքներ: Մեզ ոչ մի թշնամի չի կարող ընկճել, հաղթանակը միշտ մերն է լինելու: Այդ օրը չորս ընկեր կորցրեցի դիրքերում, նրանք իմ սրտում են մնացել: Ապաքինվելուց հետո էլ կգնամ ու վրեժս կլուծեմ, ընկերներիս վրեժը կհանեմ: Ազերիները վախկոտ են, նրանք միայն ուրիշների թիկունքում են իրենց ուժեղ զգում:
Գևորգ Խուդոյան – Արդեն երկրորդ տարին է, ինչ ծառայում եմ Ջաբրաիլում: Այդ օրը դիրքերում էի, թշնամու հարձակումն անսպասելի էր, վիրավորվեցի, ինձ նման շատերը վիրավորվեցին, ունեցանք նաև զոհեր: Արդեն կազդուրվում եմ, հարկ եղած դեպքում պատրաստ եմ կրկին պայքարել թշնամու դեմ: Բոլորիս մարտական ոգին բարձր է: Տղերքից շատերը չկան, դժվար է համակերպվել այդ մտքի հետ, ոչ մեկին երբեք մոռանալ չի լինի:
…19-20 տարեկան այս նորօրյա հերոսներն ինձ ապշեցրին իրենց զսպվածությամբ, մարտական պատրաստականությամբ, անգամ տարբեր աստիճանների՝ միջին ու ծանր վնասվածքներ ստացած լինելով, նրանք ժպտում էին և հաստատակամորեն ասում, որ ապաքինվելուց հետո էլ պետք է զորամաս վերադառնան: Բոլորի շուրթերին նույն բառերն էին՝ հաղթանակը միշտ մերն է լինելու: Հիրավի, հերոսացած այս տղաներն իրենց հերոս էլ չէին զգում, այլ համեստորեն լռում էին իրենց կատարած սխրանքի մասին և հարցերին պատասխանելիս խուսափում խոսել իրենց անձնազոհության մասին:
…Դուք ձեր պարտքը տվեցիք Հայրենիքին, տղանե՛ր, շատերդ ձեր ջահել կյանքով պահեցիք ու պաշտպանեցիք Արցախ աշխարհի սուրբ հողը: ՄԵնք ձեզ պարտք մնացինք, տղանե՛ր…
Կարինե Ավագյան