Երբ անցած տարվա հունիսին «Վագներ» կոչվող մասնավոր ռազմական ընկերությունը, չհանդիպելով ՌԴ կանոնավոր բանակի լուրջ դիմադրությանը, անցավ Վորոնեժի եւ Լիպեցկի մարզերով եւ հայտնվեց Մոսկվայից 200 կիլոմետր հեռավորության վրա, շատերի մոտ դա տարակուսանք առաջացրեց: Անձամբ ինձ խիստ տարօրինակ էր թվում, որ պետության մեջ անարգել գործում էր «մասնավոր» բանակ, որը ղեկավարում էր, մեղմ ասած, քրեական հակումներ ունեցող անձնավորություն, եւ որի առանցքը կազմում էին համաներում ստացած, նախկինում ծանր հանցագործություն կատարած դատապարտյալներ:
Բայց հիմնական զարմանքն, իհարկե, այն էր, որ Պրիգոժինի զինված խմբավորումը, ստացվում է, ավելի զորեղ էր, քան ռուսական բանակը, որի մասին պաշտոնապես հայտարարվում էր, թե այն հզորությամբ երկրորդն է աշխարհում: Բացատրություններից մեկն այն էր, որ զինվորականները միտումնավոր էին թույլ տալիս «Վագների» առաջխաղացումը, որովհետեւ դժգոհ էին Պուտինից եւ չէին ուզում կռվել ԿԳԲ-ի վերահսկողության տակ:
Այդ բացատրությունը բերվում է նաեւ այսօր, երբ ուկրաինական բանակը ներխուժել է Կուրսկի մարզ եւ գրավել է հարյուրավոր քառակուսի կիլոմետր տարածքներ:
Եթե այդ, փոքր-ինչ դավադրապաշտական, բացատրությունը նույնիսկ ճիշտ է, ապա դա, միեւնույն է, լավ չի խոսում Ռուսաստանի պետականության մասին, որովհետեւ երկրի հզորության գրավականը քաղաքական եւ ռազմական բաղադրիչների ներդաշնակության մեջ է:
Իսկ ինչո՞ւ չենթադրել, որ ռուսական բանակն այնքան էլ մարտունակ չէ, որքան այդ երկրի պաշտոնական քարոզությունը փորձում է ներկայացնել: Այո, այդ երկիրն ունի հսկայական նյութական եւ մարդկային ներուժ: Բայց այսօր ավելի շատ, քան երբեւէ, կարեւոր է ցանկացած կառույցի, նաեւ բանակի կազմակերպվածությունը, պրոֆեսիոնալիզմը եւ մոտիվացիան:
Այդ երեք հատկանիշներով Ռուսաստանի եւ Ուկրաինայի հնարավորությունները, կարծում եմ, շատ չեն տարբերվում: Իսկ արեւմտյան ժամանակակից զենքը, հավանաբար, ավելի արդյունավետ է, քան ռուսականը (խորհրդայինը): Հետեւաբար, տրամաբանական է կանխատեսել, որ անկախ երկու կողմերից հնչող «անհաշտ» հայտարարությունների, նրանք, ի վերջո, կգնան փոխզիջման:
Կուրսկի մարզի քառակուսի կիլոմետրերը Ուկրաինան դժվար թե կարողանա փոխանակել ՌԴ-ի կողմից զավթած իր բոլոր տարածքների հետ: Բայց մոտակա կես տարում զինադադարի հնարավորությունն, իմ կարծիքով, իրատեսական է:
Արամ ԱԲՐԱՀԱՄՅԱՆ