Կառավարությունն իր այսօրվա՝ նոյեմբերի 21-ի նիստում հավանություն չտվեց «Լուսավոր Հայաստան» խմբակցության օրենսդրական նախաձեռնությանը, որով առաջարկվում է գրավը կիրառել միայն մեղադրյալի նկատմամբ եւ միայն դատարանի որոշմամբ:
Կառավարության հիմնավորման մեջ նշվում է, որ ՍԴ որոշման համաձայն՝ գրավը այլեւս չի համարվելու կալանավորման այլընտրանքային խափանման միջոց, այլ դիտարկվելու է որպես ինքնուրույն խափանման միջոց, եւ պայմանավորված այդ հանգամանքով, անհրաժեշտություն է առաջանում գրավի կիրառությունը տարածել նաեւ կասկածյալի նկատմամբ:
ՍԴ որոշման համաձայն խափանման միջոցների աստիճանակարգությունում կալանավորումն ամենախիստն է եւ միակը, որն անձին զրկում է անձնական ազատությունից: Միաժամանակ, Սահմանադրական դատարանը վերահաստատում է իր դիրքորոշումն առ այն, որ կալանավորումը՝ որպես խափանման միջոցներից մեկը, անձի նկատմամբ կարող է ընտրվել միայն այն ժամանակ, երբ այլ խափանման միջոցները թույլ չեն տալիս հասնել հետապնդվող իրավաչափ նպատակներին: Ուստի կալանավորումը՝ որպես քրեադատավարական հարկադրանքի վերջին՝ բացառիկ միջոց (ultima ratio), միշտ եւ պարտադիր կերպով պետք է այլընտրանք ունենա:
Քրեադատավարական օրենքում ամրագրվելիք այդ այլընտրանքը պետք է քրեական վարույթն իրականացնող մարմնին փաստացի հնարավորություն ընձեռի եւ իրավաբանական պարտականություն դնի նրա վրա՝ ի սկզբանե ընտրություն կատարել տարբեր խափանման միջոցների միջեւ՝ իրավաչափ նպատակին հասնելու համար ընտրելով առավել պիտանի միջոցը:
Միեւնույն ժամանակ այն պետք է նաեւ պարտադիր կարգով լինի անձի հիմնական իրավունքները եւ ազատություններն առավել նվազ սահմանափակողը, այսինքն՝ անհրաժեշտ միջոցը:
Ուստի, Սահմանադրության տեսանկյունից անթույլատրելի է խափանման միջոցներից մեկի կիրառման հարցը քննարկել արդեն իսկ դրանցից մյուսին, ընդսմին՝ ամենախիստ միջոցին նախապատվություն տալուց հետո»:
Նախագծով առաջարկվող կարգավորման պարագայում փաստացի ստացվում է, որ դատարանը պետք է նախ կալանավորումը ընտրի որպես խափանման միջոց եւ նոր միայն որոշի այն այլ խափանման միջոցով փոխարինելու հնարավորության հարցը:
Բանն այն է, որ նման կարգավորում նախատեսելու պարագայում գործնականում Սահմանադրական դատարանի կողմից բարձրացված խնդիրը լուծում չի ստանում եւ այս կարգավորումը ուղղակիորեն հակասում է ՍԴ որոշմամբ ամրագրված այն կարգավորմանը, որ անթույլատրելի է խափանման միջոցներից մեկի կիրառման հարցը քննարկել արդեն իսկ դրանցից մյուսին, ընդսմին՝ ամենախիստ միջոցին նախապատվություն տալուց հետո:
Միաժամանակ հարկ ենք համարում նշել, որՀայաստանի Հանրապետության արդա-րադատության նախարարության կողմից եւս մշակվել է «Հայաստանի Հանրապետության քրեական դատավարության օրենսգրքում լրացումներ եւ փոփոխություններ կատարելու մասին» Հայաստանի Հանրապետության օրենքի նախագիծ, որի հիմքում նույնպես դրված է Սահմանադրական դատարանի 2019 թվականի հոկտեմբերի 15-ին կայացրած թիվ 1480 որոշումը, սակայն այն պարունակում է առավել ընդգրկուն կարգավորումներ: Առաջիկայում նշված օրենքի նախագիծը կներկայացվի Հայաստանի Հանրապետության կառավարության քննարկմանը:
Ելնելով վերը նշվածից, Հայաստանի Հանրապետության կառավարությունն առաջար-կումէներկայացված օրենքի նախագծի քննարկումը հետաձգել՝ դրանով նախատեսված դրույթներին անդրադառնալ Հայաստանի Հանրապետության կառավարության կողմից օրենսդրական նախաձեռնությամբ Հայաստանի Հանրապետության Ազգային ժողովի քննարկմանը ներկայացվելիք նախագծի քննարկումների շրջանակներում: