Աշխարհում ամեն ինչ բարդ է, համաշխարհային պատերազմի հոտ է գալիս, որոշ երկրներ լրջորեն են ակտիվացել…, գրում է kavkaz-uzel.media-ն:
Պատերազմը բերում է մահ ու ավերածություններ, իսկ փրկվածները մնում են անօթևան։ Կենդանի օրինակ է արցախահայությունը, որն այժմ սփռված է աշխարհով մեկ։
Արցախից վտարված հայերի մոտավորապես կեսն արդեն լքել է Հայաստանի սահմանները ու գնացել ուր կարողացել է։ Գնացածների թվերը չեն հրապարակվում, բայց դա արդեն տեսանելի է։ Ոմանք կվերադառնան ավելի ուշ, մեծ մասը որպես զբոսաշրջիկներ, եթե խաղաղություն լինի, և միայն մի քանիսը, երբ պատերազմը նորից սկսվի:
Մնացածների թվում է նաև իմ ընտանիքը, և հարց է առաջանում. մենք պե՞տք ենք Հայաստանին։
Մեզ առաջարկում են ընդունել Հայաստանի քաղաքացիություն, չնայած իմ ներկայիս գործող անձնագրով ես արդեն քաղաքացի եմ, բայց իմ անձնագրում ծածկագիրը 070 է, որն առանց փախստականի քարտի վավեր չէ։ Հիշեցնեմ, ըստ պետության ծրագրի մեզ մեկ տարով պաշտպանություն է տրամադրել, որը, ինչպես ինձ բացատրեցին Միգրացիայի և քաղաքացիության ծառայությունից, հնարավոր է ևս մեկ տարով երկարաձգվի։ Եթե ընդունենք Հայաստանի քաղաքացիությունը, այսինքն նոր անձնագիր ստանանք նոր ծածկագրով, ապա կարող ենք մասնակցել բնակարանաշինության ծրագրին։ Մեզ որոշակի այնպիսի գումարի վկայական կտան, որով միայն Հայաստանի հեռավոր գյուղերում կարելի է տուն գնել կամ կառուցել։ Միևնույն ժամանակ, մինչև տարեվերջ մենք շարունակելու ենք նպաստ ստանալ պետությունից, վստահեցրել են Քաղաքացիության ծառայությունից։
Արցախցի փախստականների համար հատուկ պատուհան է հատկացվել, որտեղ կա հերթացուցակ, մնացած բոլորը հերթում պետք է գրանցվեն առցանց: Գոնե ինչ-որ բացառություն արեցին… Եթե շարունակես ապրել Հայաստանում, միևնույն է, պետք է քաղաքացիություն ընդունես, միայն անցյալի հիշողություններով չես կարող ապրել, իսկ եթե ուզում ես աշխատանք ստանալ, ապա առանց քաղաքացիության դա անհնար է: