..Լուսաբացներն ու մայրամուտներն այնքա՜ն աշխույժ ու աղմկոտ են այս բակում, որովհետև մոտակա դպրոցի երեխաների աղմուկից ավելի բարձր են քաղաքականության շուրջ վիճաբանող պապիկների ձայները…Տաղավարում, իբր նարդի, շաշկի, բլոտ կամ շախմատ խաղացող ծերունիները, մեկից վեր են ածվում ահեղ թշնամիների՝ << Ա՛յ, տղա, Նիկոլը դրանց սաղի ոտերը ջարդելու ա, ո՞նց կփախնեն, ու՞ր…>>, << Նիկոլը ոչ մի բան էլ չի անում. բռնում, փողերը վերցնում, բաց ա թողում…>>, << Արա, Միսակ, դու թոզ ու դուման մի՛ անի, հաաա, ա՛յ հակահեղափոխական…>>, <<Էդ ինձ ես ասու՞մ…, իմ պապերը գիտե՞ս որտեղի՞ց են եկել, իմ պապե՛րն են էս երկիրը երկիր շինել…>>, <<Տղե՛րք ջան, հո դուշման չե՞ք…վաղը մեկէլ օրը թուրքը կռիվը կսկսի, սաղիս կկոտորի, էլ դուք իրար մի՛ կոտորեք…>>, <<…Տո՛, ես թուրքի սաղն ու մեռելը…ի՞նչ ես դուրս տալիս…մեր տղերքը դրանց 100 հոգով սատկացրին , դուրս շպրտեցին, ինչի՞ մենք հա՞վ ենք…>>, << Համո՛, նարդին դեսը տուր…Սոնի՜կ, Սոնի՜կ , երեխեքից մեկի հետ կոֆե իջացրու բեսեդկեն, տղերքով նստած ենք…>>, << Արա, էն օրը քեզ չկրեցի՞, էլի՞ ես ուզում կրվես…>>, << էսա՜, էսա կաշիդ քերթեմ, տու՛ր զառերը…>>:
Տղայական , երիտասարդական ավյունով ու շրխկունով գլորվում են զառերը, իրար ուտում են փիղն ու զինվորը, նավակն ու թագուհին, օդում զրնգում են՝ <<շախ>>-ն ու <<մատ.>>-ը;
…Քաղաքականությունից ՝ նարդի ու շախմատ, բլոտ, շաշկի և հակառակը, իսկ հետո՝ անցում ջահել տարիների հիշողություններին, որոնցում ամեն մեկն այս ծերունիներից իրեն նկարագրում է ամենից գեղեցիկ, ուժեղ, խելացի, կանանցից սիրված, արկածախնդիր, աշխարհ տեսած…Եվ այստեղ էլ պայքարն անզիջում է…
Հայե՛ր ջան, բոլորդ գեներալ ու առաջնորդ, բոլորդ՝ մեծից փոքր, ամենախելացին ու ուժեղը, ամենագիտակն ու ամենագետն եք…Բոլորս մեր ազգի՝ իրար միահյուսված թերությունն ու առավելությունն ենք, ամոթն ու պարծանքն ենք, դառնությունն ու ուրախությունն ենք, խելամիտն ու անմիտն ենք, կռվարարն ու հաշտն ենք, անզուսպն ու համեստն ենք, անճարն ու հանճարն ենք…Ա՛յս ենք, այսքա՛ն ենք…ՀԱ՛Յ ՈՒ ՀԱՅԱՍՏԱ՛Ն ԵՆՔ:
Կարինե Ավագյան