Վերջերս հայաստանյան մամուլում, ինչպես նաև Սփյուռքի հայկական թերթերում լայն արձագանք գտավ Սարիկ Սևադայի «Հայրենադարձի աչքերով» գիրքը: Սարիկը 24 տարեկան է, ով առաջին մասնագիտությամբ միջազգայնագետ է, իսկ ընդամենը մեկ ամիս առաջ ավարտեց մագիստրատուրան` ստանալով եվրոպագետի կոչում: Այս անգամ փորձենք բացահայտել երիտասարդին` մանկությունից մինչև ներկան, խոսենք նրա կյանքում տեղի ունեցած կարևոր իրադարձություններից, հարվածներից ու հիասթափություններից, կյանքի հանդեպ նրա վերաբերմունքից ու աշխարհընկալումներից:
-Ողջո´ւյն Սարիկ, խոսենք Ձեր մանկության շրջանից, ինչպիսի՞ն է այն եղել, և հետաքրքիր է` ինչո՞ւ Սարիկ Սևադա:
– Մանկությունս անցել է Գեղարքունիքի մարզի Մարտունու շրջանի Գեղհովիտ գյուղում: Ընտանիքի կրտսերն եմ և նշեմ, որ շատ փափուկ ու ապահով, վառ ու հետաքրքիր իրադարձություններով լի մանկություն եմ ունեցել, գուցե դա պայմանավորված է այն հանգամանքով, որ ծնողներս ապահովել են ամեն ինչով, ինչպես նաև ունեմ ինձնից ավագ 4 քույր, ովքեր մինչ օրս չեն թողնում որևէ դժվարություն ունենամ. եթե անկեղծ` դա ունի նաև իր բացասական կողմերը, որը զգալու ես միայն տարիներ հետո: Ավարտել եմ տեղի Ալ. Մյասնիկյանի թիվ 2 միջնակարգ դպրոցը, եղել եմ դասարանի ավագը, ինչպես նաև բոլոր առումներով դպրոցի ակտիվ աշակերտներից: Անվանս հետ կապված ասեմ, որ իրականում` Սևադա Սաֆարյան է, Սարիկը զուտ Սարիբեկի կրճատ ձևն է, որը երջանկահիշատակ պապիկիս անունն է եղել, ուղղակի հետագայում հասկացա, որ ավելի բարեհունչ է Սարիկ Սևադա տարբերակը:
– 17 տարեկանից տեղափոխվել եք Երևան` ուսումը շարունակելու: Ինչպե՞ս հարմարվեցիք քաղաքային պայմաններին և հետաքրքիր է, թե ինչպիսի՞ Սարիկ բացահայտեցիք այդ ժամանակ:
– Այո´, 17 տարեկանում կյանքի մի նոր փուլ սկսվեց ինձ մոտ` ուսանողություն: Նշեմ, որ մինչ համալսարան ընդունվելս, վերջին մեկ տարում չեմ զգացել կյանքի ու ժամանակի ռիթմը, քանի որ գիշերուզօր պարապմունքների մեջ էի և ընտրածս մասնագիտությունն ու ֆակուլտետը տվյալ պահին ամենառեյտինգայինն ու պահանջվածն էին, ուստի` պետք է փայլուն կերպով մուտք գործեի կյանքի այդ փուլը: Իրականում` ես հարմարվելու խնդիր երբևէ չեմ ունեցել, քանի որ մանկուց Երևանի հետ կապը շատ ուժեղ է եղել, նույնիսկ երբ գալիս էի և մեկ շաբաթից ավել մնում, հիշում եմ, որ դպրոցում ուսուցիչներս միշտ կատակում էին, թե Սևադայի Երևան գնալը սկիզբ ունի, բայց վերջ չէ: Ինչ խոսք`կյանքիս այդ շրջանը նոր բացահայտումներով լի էր. նոր ընկերներ, նոր ճանապարհներ, ինչպես նաև նոր դժվարություններ:
– Կյանքի հարվածներ, հիասթափություններ կարծում եմ ունեցել եք: Կարո՞ղ եք այդ ամենը հաղթահարելու ձեր անձնական բանաձևով կիսվել:
– Կյանքի հարվածներ, հիասթափություններ շատ եմ ունեցել` դեռ մանկուց: Կարծում եմ դրանք մարդուն պետք են, որպեսզի նրան ավելի ուժեղ ու պատրաստված դարձնեն: Տարբերվող ու տեսակ ունեցող մարդիկ են շատ բախվում այս ամենին` կյանքն ապացուցեց դա: Կյանքիս ամենաուժեղ հարվածը ստացա 18 տարեկանում, երբ կորցրեցի հորս, մնացած հարվածները հիմնականում ստացել եմ մտերիմ մարդկանցից, ինչն էլ պատճառ է հանդիսացել, որ այսօր շատերին թույլ չեմ տալիս, որպեսզի ներխուժեն իմ կյանք ու հետո էլ վնասեն ինձ: Որպես բանաձև` պետք է ուղղակի արհամարհել այն արհեստածին բացասականը, ինչը փորձում է քեզ վնաս տալ: Յուրաքանչյուրիս կյանքում էլ կան դրական կերպարներ, պայծառ երևույթներ ու դեպքեր. սրանք պետք է փայփայել ու գնահատել:
– Արդյո՞ք ինչ-որ մեկի կամ ինչ-որ բանի համար զղջում եք, եթե տեղափոխվեիք անցյալ, ի՞նչ կփոխեիք:
–Ոչ ոքի համար չեմ զղջում, առհասարակ, երբեք պետք չէ զղջալ կատարած քայլերի համար, ինչ եղել եղել է, անցյալը հետ չես բերի, պարզապես, պետք է այնպես ապրես ներկայում, որ ապագան բերկրանք ու լույս բերի, այլ ոչ թե «բերման ենթարկի» անցյալում արած քայլերը: Հավատացեք, որ անցյալում ոչինչ չէի փոխի, թե լավը, թե վատը, միևնույն է, իմն է:
– Ինչպիսի՞ն է սիրո ընկալումը Ձեզ համար: Ունեցե՞լ եք սիրո հողի վրա հիասթափություններ:
– Սերն ինքնին շատ հարաբերական է ու սուբյեկտիվ, ամեն մեկը յուրովի է սիրում: Եթե իմ մասին խոսեմ, ապա սիրում եմ անմնացորդ և նվիրվում` մինչև վերջ: Պետք է զգույշ լինել միմյանց զգացմունքների հարցում. հորմոնների խաղն ու կիրքը չպետք է շփոթել իրական ու գիտակցված սիրո հետ: Երբեմն գիտակցված սերը կարող ես վեր դասել ամեն ինչից, ինչու ոչ` տվյալ մարդուն համարելով ամբողջ կյանքիդ ամենամեծ սերը: Այս ամենից զատ` սիրային հարաբերություններում չպետք է սթրեսի ենթարկես դիմացինին. դա մի օր վերադառնալու է քեզ: Սիրո հողի վրա հիասթափություններ ունեցել եմ, ինչը շատ բնական եմ համարում և ասեմ ավելին` անցյալ բոլոր սերերիս հիմա էլ եմ շատ սիրում, միևնույն է մի ներքին կապ է եղել, որը չես կարող որևէ կերպ ոչնչացնել: Ներկայումս` մի փոքր այլ եմ մտածում սիրային հարցերի շուրջ, փորձում եմ թեթև տանել, և հարաբերությունների ընթացքը տալիս եմ ժամանակին, որն էլ մի օր կթելադրի, թե ով է այն միակը, ում կկոչեմ իսկապես ճակատագիր:
– Ներկայիս երիտասարդությունն ինչպիսին է` ըստ Ձեզ:
– Իմ կարծիքով` շատ պատրաստված ու գրագետ երիտասարդություն ունենք: Հայաստանի վաղվա օրը հաստատ լավ է լինելու, բոորս էլ տեսնում ենք, որ տարբեր ոլորտներում ինչպես են նվաճումներ տեղի ունենում մեր երիտասարդների կողմից:
– Սարի´կ, բավականին մեծ քննարկումներ եղան կատարածդ աշխատանքի` «Հայրենադարձի աչքերով» գրքի համար: Սպասո՞ւմ էիք այսպիսի արձագանքների:
– Եթե լինեմ անկեղծ` ոչ, չէի սպասում: Կարծում եմ հաջողության գաղտինքը գրքիս թեման է` հայրենադարձությունը` այն էլ 30 կայացած մարդկանց անձնական փորձով, ինչպես նաև` գրքիս նախատիպը չունենալու հանգամանքը: Իսկապես, աշխարհասփյուռ հայությունը մեծ անդրադարձ կատարեց այս աշխատությանս, գրեթե բոլոր հայկական համայնքներում գործող թերթերում լուսաբանվեց գիրքս, ինչի համար շնորհակալ եմ բոլորին: Ուրուգվայից մինչև Ավստրալիա, պատկերացնո՞ւմ եք աշխարհագրության ընդլայնումը, իսկապես բումային է այս ամենը` նաև ինձ համար:
– Հետաքրքիր է Ձեր կարծիքը նաև ներկայիս մեդիայի մասին:
– Ներկայիս մեդիայի որակն ինձ չի բավարարում` ցավոք սրտի: Բոլորն ուղղորդված են մեկ ուղղությամբ` քաղաքականություն, ինչպես նաև շատ են հրապարակումներն ու հոդվածները, որոնք հանրային դեմքերին են վարկաբեկում ու ֆեյք լուրեր տարածում: Չեմ ասում, որ չպետք է լինի քաղաքական թեմաների լուսաբանում, պարզապես, մենք` հայերս, չափից ավել քաղաքականացված ենք: Բացասական նյութերն ու հոդվածներն են շատ, ու չգիտես` ինչու, դրանք են շատ լուսաբանվում, իհարկե, եթե կան մտահոգիչ հարցեր, պետք է վեր բարձրացվեն, բայց կան շատ ու շատ ոլորտներ, որ անտեսված են, իմ կարծիքով` դրանց մասին էլ պետք է խոսվի:
– Ամփոփելով զրույցը` ի՞նչն եք գնահատում մարդկային հարաբերություններում:
– Կամեցողությունը: Պետք է կարողանաս ընդունել դիմացինի հաջողությունը և ուրախանաս դրանով: Շատ եմ հարգում բարեկիրթ, քաղաքավարի մարդկանց, ցավոք սրտի նրանք էլ են ունենում դժվարություններ, որոնք ստեղծվում են չկայացած զանգվածի կողմից:
Հարցազրույցը` Արմինե Առաքելյանի