Հայաստանում այսօր հանրության մեջ շատ է տարածված այն կարծիքը, թե Ֆրանսիան կարող է դառնալ Հայաստանի դաշնակիցը, որ Ֆրանսիան կարող է դիվանագիտական աջակցություն ցույց տալ Հայաստանին տարբեր արևմտյան հարթակներում:
Այն, որ Ֆրանսիայում լավ են վերաբերվում հայերին և Հայաստանին, փաստ է: Սակայն ինչքանո՞վ է այդ երկիրը պատրաստ աջակցել Հայաստանին, դա արդեն այլ խոսակցության թեմա է:
Նախ ինչո՞ւ, ի՞նչ շահերի համար պիտի Ֆրանսիան ուզենա աջակցել Հայաստանին և, բացի այդ, կարո՞ղ է նա դա անել, եթե որոշի, որ ունի շահեր մեր տարածաշրջանում:
Այս ամենի հետ կապված՝ փորձենք վերլուծել այդ երկրի գործողությունները, օրինակ ուկրաինական դիվանագիտական հարթակում և համեմատենք դա Թուրքիայի հետ:
Եվ այսպես, Ֆրանսիան իր միակողմանի քաղաքականության արդյունքում զրկվեց Մոսկվայի և Կիևի միջև որևէ միջնորդական առաքելությամբ հանդես գալու հնարավորությունից:
Պուտինը նույնիսկ չի պատասխանում Մակրոնի հեռախոսազանգերին, որպեսզի տարրական հաղորդակցություն ունենա, մինչդեռ Էրդողանի հետ պարբերաբար է շփվում:
Ընդ որում, Թուրքիայի դիրքորոշումները Ուկրաինայի հարցում շատ քիչ են տարբերվում Ֆրանսիայի դիրքորոշումից:
Թուրքիան չի ճանաչում Ռուսաստանի գրավյալ տարածքները, որպես այդ երկրի մաս, և հանդես է գալիս Ուկրաինայի տարածքային ամբողջականության պահպահման օգտին՝ 1991 թվականի քարտեզներով:
Ավելին, երբ պարզ դարձավ, որ ԱՄՆ նախագահ Թրմափը պատրաստ է ճանաչել Ղրիմը, որպես Ռուսաստանի մաս, Էրդողանը կտրուկ մերժեց այդ մոտեցումը:
Ավելին, Թուրքիան շարունակում է զենք ու զինամթերք մատակարարել Ուկրաինա, բոլոր դիվանագիտական հարթակներում հանդես է գալիս Ուկրաինայի օգտին, և այդ տեսանկյունից նրա դիրքորոշումը չի տարբերվում Ֆրանսիայի դիրքորոշումից:
Միակ տարբերությունն այն է, որ Թուրքիան չմիացավ արևմտյան պատժամիջոցներին և բաց պահեց երկխոսության ուղիները Պուտինի հետ, վերջինիս ռազմական հանցագործ չհայտարարեց:
Ի՞նչ շահեց Ֆրանսիան, երբ ընդգծված հակառուսական դիրքորոշումներով շարունակեց հանդես գալ, գրեթե ոչինչ: Դրա դիմաց, Մակրոնի առջև փակվեցին բոլոր ռուսական դռները՝ միջնորդական առաքելությամբ հանդես գալու համար:
Մինչդեռ Էրդողանը գրեթե նույն օգնության ծավալները տրամադրելով Ուկրաինային, կապերը չխզեց Պուտինի հետ, որի արդյունքում, նրա կշիռը բարձրացավ, թե Կիևում, և թե Մոսկվայում:
Ընդ որում, Էրդողանը ունի ավելի մեծ շահեր Ուկրաինայում՝ կապված Ղրիմի հետ, քան՝ Ֆրանսիան, որը նույնիսկ ընդհանուր սահման չունի, ոչ Ռուսաստանի, ոչ էլ Ուկրաինայի հետ:
Այն, որ Ֆրանսիան դադարում է լուրջ դերակատարում ունենալ միջազգային հարթակներում, ակներև է: Նա կորցնում է նույնիսկ իր ազդեցության գոտին Աֆրիկայում:
Այս ամենից հետո ասել, որ Ֆրանսիան կարող է աջակցել Հայաստանին մեր տարածաշրջանում, դա նույնիսկ եփած հավի ծիծաղը կարող է շարժել:
Օրինակ, մարդիկ չգիտեն, որ երեկ Մակրոնը զանգել է Էրդողանին և խնդրել նրան, որ վերջինս ազդի Պուտինի վրա, որ գոնե բանակցություններն սկսելիս կրակը դադարեցնի: Այսինքն, այսօր Մակրոնը խնդրողի դերում է Էրդողանի առջև և մերժված է Պուտինի կողմից: Իսկ Զելենսկու մոտ Էրդողանն ավելի ազդեցիկ գործիչ է համարվում, քան նույն Ֆրանսիան:
Այս ամենի մասին հայ հանրությունը չգիտի, քանի որ այս ամենի մասին հայ հանրությանը չի ներկայացվում տիտղոսային կոչվող քաղաքական վերնախավի կողմից:
Այստեղ հետաքրքրությունները սահմանափակվում են բացառապես քաղաքական բամբասանքների շուրջ տարբեր վեճերով, որոնք Հայաստանի հանրային շահի հետ քիչ կապ ունեն:
Այդ իսկ պատճառով էլ ողջ աշխարհում երկրների քաղաքական վերնախավերը քննարկում են, թե ինչ մարտահրավերներ են իրենց սպասում աշխարհաքաղաքական այս փոփոխությունների արդյունքում, իսկ Հայաստանում գերակա ուշադրության կենտրոնում են տարբեր տիպի անձերի շուրջ բամբասանքների քննարկումները, որոնք անամոթաբար կոչվում են քաղաքական և հրամցվում են հանրությանը, որպես գլխավոր հարցեր:
Այդ իսկ պատճառով էլ հանրությունը հիասթափված է բոլորից, քանի որ տեսնում է նույնիսկ մակերեսի վրա, որ Հայաստանի քաղաքական դաշտի մեծ մասը անլուրջ խնդիրներով է զբաղված:
Սա է իրականությունը:
Դավիթ Մկրտչյան
Աղբյուրը՝ Zham.am