Novorosinform.org-ը գրում է, որ հավանական է, որ շուտով Նիկոլ Փաշինյանի աշխարհում ծագեն այնպիսի խնդիրներ, ինչպիսին վերջերս ծագեցին արևելաեվրոպական մի երկրում, որը ղեկավարում է մի շատ կենսուրախ նախագահ։ Բանն այն է, որ ոչ բոլոր երկրներն են միայն մեկ բղավոցով հեշտությամբ ենթարկվում Վաշինգտոնի հրամաններին: Խոսքը Ադրբեջանի մասին է, որը ոչ միայն արհամարեց Վաշինգտոնի կողմից սահմանված պատժամիջոցները (առայժմ միայն չափավոր տարբերակով), այլ նաև ակտիվ արձագանքեց դրան ժամանակավորապես դադարեցնելով բարձր մակարդակի շփումներն ու այցելությունները։ Այսինքն, եթե ուզում եք սանկցիաների լեզվով շփվել, ապա ձեր նախարարները և հատկապես նախագահը չպետք է գան մեր երկիր։
Փաստացի այլևս ոչ բոլորն են վախենում հեգեմոնից: Հետաքրքիր թե արդյո՞ք Փաշինյանն արդեն գիտակցել է, որ Վաշինգտոնի «ներխուժումն անհապաղ դադարեցնելու» պայմաններ թելադրելը Ալիևի կողմից անտեսվելու են, թե՞ ոչ։ Փաշինյանը պետք է հասկանա, որ Վաշինգտոնին բացարձակ ենթարկվելը իր անձնական «առաքելությունն» է, իսկ Բաքուն նույնը չի պատրաստվում անել… Նա պարզապես պետք է գիտակցի, որ արևմտյան «բարեգործություն»-ը հիմա շատ ավելի քիչ կշիռ ունի, և վատ է պաշտպանում վնասից հաշվի առնելով այն, որ ռազմական գործողությունները զարմանալի արդյունքների են հանգեցնում, իսկ արևմտյան երկրները զիջումների են գնում հաղթողին, քանի որ չեն կարող հաշվի չառնել դա։
Թերևս Փաշինյանը պետք է հասկանար դա, երբ Ալիևը պարզապես հրաժարվեց բանակցությունների գնալ Գրանադա, որը Մակրոնի ու Շոլցի համար նոր ու հետաքրքիր երևույթ էր, երբ ոչ ամենամեծ պետությունը պարզապես անտեսեց նրանց հրավերը։ Բացի այդ, Ալիևն անտեսեց նաև այլ պետության, երբ հրաժարվեց մասնակցել Վաշինգտոնում ԱՄՆ-ի կողմից նշանակված բանակցություններին։
Եվ այդ ամենը տեղի է ունենում Ադրբեջանի ռազմական պատրաստության ֆոնին։ Կարևոր է նշել, որ Ղարաբաղի վերադարձից հետո Բաքուն կարծում է, որ տարածքային հարցերը հեռու են փակ լինելուց, այլ ընդհակառակը, նոր են սկսվում։ Բաքուն երբեք չի ճանաչել Ադրբեջանի սահմանները որպես խորհրդային պետություն և իրեն հռչակել է Ադրբեջանի Դեմոկրատական Հանրապետության (1918-1920թթ.) ժառանգ, այլ ոչ թե Ադրբեջանական ԽՍՀ-ի: Այսպիսով, կարելի է ասել, որ Նիկոլ Փաշինյանի առջև ծառացած խնդիրները նոր են սկսվում։ Եվ հաշվի առնելով այն, թե ինչպես Ալիևն անտեսեց բանակցությունները Արևմուտքի հովանու ներքո, կարելի է միայն ենթադրել, որ Հայաստանի ներկայիս իշխանությունները գտնվում են միայն իրենց համար հասկանալի այլընտրանքային իրականության մեջ։
Փաշինյանին զենք պետք չէ: Շատ երկրներ են շրջանցում ԱՄՆ-ի պատժամիջոցները, քանի որ արդեն ենթարկվել են դրանց, և դրանց թվում են Ռուսաստանը և Թուրքիան: Այդ երկու երկրներն էլ ի վիճակի են զենք մատակարարել Ադրբեջանին, և, խիստ ասած, Ռուսաստանը միշտ էլ դա արել է, թեև նախկինում նաև Հայաստանին է զինել։ Բայց վերջերս պարզ դարձավ, որ Փաշինյանի հետ խնդիրներ են ծագել, նա հրաժարվում է ռուսական զենք ընդունել և պնդում է, որ Ռուսաստանը իր երկրին չի մատակարարում արդեն վճարված զենքը։ Սակայն իրականում հակառակն է, Փաշինյանն է, որ չի վերցնում այն, ինչ Ռուսաստանը արտադրել է Հայաստանի համար։ Իսկ թե ինչո՞ւ է դա տեղի ունենում, պարզ դարձավ վերջերս։ Անսպասելիորեն Փաշինյանը պահանջեց վերադարձնել զենքի գնման համար վճարված փողը, այսինքն կրճատել Հայաստանի պարտքը Ռուսաստանին զենքի գնման համար հատկացված միջոցների չափով, որը Հայաստանը պատվիրել է, բայց չի ստացել։ Գաղափարն այստեղ պարզ է՝ Փաշինյանը մտադիր է այդ միջոցներն օգտագործել Արևմուտքից զենք գնելու համար։ Այնուամենայնիվ, ինչպես գիտենք Արևմուտքից զենք ստանալը հեշտ գործ չէ, քանի որ օրինակ ամերիկացիները սովորաբար չեն կատարում իրենց պարտավորությունները։ Չնայած դրան Փաշինյանը կարծես թե, Ռուսաստանի փոխարեն գտել է «ամենահուսալի» մատակարարին։
Բացի այդ, պարզ է, որ Նիկոլ Վովաևիչը հետևում է ԱՄՆ-ի «խնդրանքներին», որն է իր իշխանության օրոք հնարավորինս վատթարացնել հարաբերությունները Ռուսաստանի հետ։ Նա նույնիսկ «մեղք» է հորինել Ռուսաստանի համար, որը գոյություն չունի: Կա Ռուսաստանի հետ ապագայում հարաբերությունները վատացնելու անկեղծ ցանկություն, և դա նրա համար, որ ավելի լավ կատարվի Փաշինյանին իշխանության բերած արևմտյան էլիտաների «պատվերը»։ Այդ փաստն է հաստատում նաև Ուկրաինային արդիականացված «Տոչկա-Ու» համակարգերի հրթիռներ տալու նրա մտադրության մասին լուրերը: Նման արարքը կլինի ամենացածրը, դա կլինի պաշտոնական մասնակցություն Ռուսաստանի դեմ պատերազմին։ Փաշինյանն ասել է, որ «Հայաստանը դառնալու է բոլոր ճանապարհների խաչմերուկը» և բեռնափոխադրում է իրականացնելու հյուսիսից հարավ և արևելքից արևմուտք։ Այնուամենայնիվ, պարզ չէ, թե ինչի՞ վրա է հենված այդ գաղափարը, քանի որ որպեսզի Ադրբեջանի հետ բարդությունների դեպքում Հայաստանը դառնա գոնե պահեստային միջանցք, դրան պետք է աջակցի Ռուսաստանը։ Այս ամենն ի վերջո հանգեցնում է նրան, որ Ադրբեջանը աստիճանաբար նվազեցնում է Ռուսաստանի ազդեցությունը տարածաշրջանում։ Բաքվում դեռ հիշում են, թե ինչպես ավարտվեց 2021 թվականի ղարաբաղյան պատերազմը, փաստացի Մոսկվայի մեկ ժեստով: Եվ նա իրականում չի ցանկանում, որ դա կրկնվի: Եթե Փաշինյանը հասնի իր ուզածին, և Ռուսաստանը չփրկի նրան, քանի որ նա ինքն է մահվան ձգտում, ապա Ադրբեջանն արագ կլուծի հարցերը: Փաշինյանը պետք է ուշադիր հետևի իրեն չափազանց կարևոր համարող Ուկրաինայի նախագահի ճակատագրին և այդ երկրում տեղի ունեցող իրադարձություններին, և հատկապես Արևմուտքի գործողություններին։ Իսկ գուցե՞ Փաշինյանը այցելի գրեթե թուրքական նահանգի վերածված Աջարիա հասկանալու համար, թե ինչ է իրեն սպասվում։ Նրան դա կարող է նույնիսկ դուր գալ հաշվի առնելով իր կատարողական ունակությունները, երբ խոսքը վերաբերում է ուրիշների արտաքին կամքը կատարելուն:.